Er zijn in bedrijven en organisaties vandaag twee hot topics. Het eerste is duurzaamheid, een thema dat in heel wat bestuurskamers veel meer dan vroeger beschouwd wordt als een belangrijk deel van de lange termijnstrategie. En maar goed ook. Al wie verantwoordelijkheid draagt, hoort zich af te vragen hoe hij of zij zorg kan dragen voor de planeet waarop we rondlopen.
De tweede hoofdbreker is hoe je dezer dagen in godsnaam de juiste mensen aannwerft. Talent detecteren en laten instromen is een titanenwerk geworden. Er zijn veel meer vacatures dan werkzoekenden. Maar er is vooral ook een groeiende groep die thuis blijft en daar bekomt van de hectiek van het (werk)leven. Er wordt stilaan zelfs gesproken van een burn-outpandemie, die ervoor zorgt dat heel wat mensen de weg naar zinvol en deugddoend werken én leven simpelweg niet meer vinden. We beleven trouwens een periode waarin het aantal betekeniszoekers enkel nog zal groeien, niet enkel omdat de ratrace hen daartoe dwingt. Mensen zoeken ook naar zin, houvast en nieuwe veiligheid omdat ze in een wereld leven waarin oude zekerheden sneuvelen als sneeuw voor de zon.
Aan de ene kant putten we ons dus uit om de planeet te redden. Maar aan de andere kant lijken we onszelf voorbij te lopen én wordt de spoeling van de mensen die de boel moeten doen draaien steeds dunner. Dan vraag je je toch af: hoe zouden we de planeet moeten redden als we dat niet eens kunnen met onszelf?
Hoe zouden we de planeet moeten redden als we dat niet eens kunnen met onszelf?
Het maakt dat duurzaamheid steeds uitdrukkelijker een menselijke dimensie zal moeten krijgen. Uit pure noodzaak. Deze ‘human sustainability’ gaat niet enkel over het waarderen van mensen, over gunstige arbeidsvoorwaarden of een juiste balans tussen leven en werk. Het raakt veel dieper aan het waarom van wie je bent.
Het komt het er voor bedrijven en organisaties op aan zichzelf, hun medewerkers, klanten, kiezers of consumenten te erkennen in hun diepste angsten, noden en wensen. Zo kijk je verder dan de waarde van een mens voor een bedrijf naar zijn betekenis in het leven. Zo herken je achter de glimlach van de consument de kwetsbare man die erachter schuil gaat. Of zo zie je in de woedende kiezer het machteloze gezin dat er zich achter verstopt.
Waar mensen kwetsbaar verbinding maken en elkaar en zichzelf écht leren zien, daar ontstaan ver weg van de polarisatie nieuw inzicht, perspectief en veerkracht. Zo'n relaties creëer je natuurlijk niet van de ene dag op de andere. Zeker niet op het werk, in de politieke arena of in de organisatie waarin je je engageert. Het impliceert een context van vertrouwen, transparantie en openhartigheid waarin mensen zich veilig voelen en van waaruit we de verantwoordelijkheid nemen om elkaar te stuwen waar het kan en confronteren waar het moet.
Net zo creëer je een voedingsbodem van waaruit mensen voor zichzelf en elkaar leren zorgen, eerder dan telkens opnieuw iets van elkaar te willen krijgen. Dan creëer je een markt waarop mensen of merken stoppen met zichzelf of wat dan ook te verkopen, maar hun energie steken in wat er echt nodig is om elkaar de betekenis te geven waar steeds meer naar gezocht wordt.
De organisaties die zich vandaag, wellicht met vallen en opstaan, trachten te organiseren en communiceren vanuit het principe van ‘human sustainability’, zijn de nieuwe voorlopers. Ze zullen echte bakens vormen voor medewerkers en klanten omdat ze ervoor zorgen dat mensen opnieuw grond onder de voeten voelen.
Net van daaruit zullen mensen opstaan en opnieuw in een actiever engagement stappen. En net zo zullen het bewustzijn en veerkracht groeien om die prachtige planeet waarop we leven écht te redden.